september 12, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Hij is nog jong, maar zit al hoog
te kijken naar zijn linkervoet,
omdat die bij het lichaam hoort,
dat hij nog lang gebruiken moet,
marcherend door de poort.
De keizer kroont zich met de boog
van zijn triomf in oorlogstijd,
het marmer zegt het voort;
wie jong is, wordt al vast gewijd
aan hem, zoals het hoort.
De oudere, gewapend met
een stok, is lang soldaat geweest,
nostalgisch gaat hij daarmee voort,
ziet zich weerspiegeld in het beest:
‘Geef acht!’ is keizers woord.
Zijn naam, in marmer gegraveerd,
is Constantijn, met macht gekroond,
in harmonie met kruis en woord;
wie acht geeft, wordt door hem beloond,
de voeten gaan akkoord.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Ten tijde van Constantijn’
september 11, 2017
Syn skaad foel op ’e bjirkestam,
in spul fan ljocht en tsjuster,
’t gie him om fan read nei pears
te skôgjen; al syn libbenlang
fan himelheech oant wetterleech
te speuren nei de klû en ’t kluster.
Soms stie syn hert yn fjoer en flam,
mar faker stie it wetter
oan de skiere lippen ta;
foar eagen hie er dan de slang
fan himelheech oant ierdeleech…
’t ferbeane smakke folle better.
De dea kroep oer de bjirkestam,
gjin kleur koe him noch rêde,
ek al gie ’t fan read nei pears,
mar ien wie minder fan belang
as net te tellen yn beweech:
de fruchten tusken stâl en blêden.
