september 26, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Zij droomde van geschoten wild
en zag de jager komen,
behangen met de tijgerhuid;
het beest was in een tel gevild,
terwijl het bloed bleef stromen…
de droom was uit.
Voor ogen hield zij tinten rood,
die zij verbond met vruchten
aan bomen in haar paradijs;
het beest was door de held gedood,
de oorzaak van haar zuchten…
voor hem de prijs.
Het beest heeft haar zover gebracht
dat kersen hem verleiden
te eten uit haar hete hand:
de dagdroom van haar eigen jacht
van korte duur in tijden
van onverstand.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Kersen’
september 25, 2017
De stâlen stean noch rjocht oerein,
wol hat de tûke djipper bûgd
as hjoed troch ’t stoarmgeweld
en alle dagen rein.
De sinne mei it wolkewiet
fertelle kleurich it ferhaal
dat Noäch net mear telt…
ûntelber nei de tiid.
De stâlen jouwe tûzenfâld
en sprekke yn de âlde taal
dat siedzjen altyd telt
yn hiel de wide wrâld.
Mar wurdt in kerrel ta in munt,
útwreidzjend op miljoeneskaal,
dan is ien ding dat telt:
seis kear dyselde stunt.
De stâlen stean noch rjocht oerein
salang’t twa reeën derfoar gean
en om’t de bôge meldt:
de rêding is foarsein.
