december 1, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2008
Terherne, doarp mei daam en slûs,
ferbining tusken súd en noard,
krekt yn de midden fan it Fryske wetter,
do slûst de skippen by de rûs
en laadst it aventoer oan board,
farwol foar hjoed en letter.
Terherne, dyn ferline wie
foar skippers fan tichtby en fier,
sy foeren sels oer ’t Waad nei ’t wide wetter,
mar as de winter sprutsen hie,
sprieksto it wolkom wis en wier,
dyn haven wie dan better.
Terherne, plak mei haven dy’t
de âlde skippen wolkom hjit,
dyn doarpstradysje op ’t moderne wetter,
do sjongst farwol, it âlde liet,
de skûtsjes ta: ‘Ferjit, ferjit
my net foar hjoed en letter.’
november 30, 2017
fan Jan Stobbaerts*
fan Xavier de Cock**
It is ûnwis wat barre sil
en dêrom sette se har skrep,
de grins oer moat noch wenne,
gjin ko hâldt him dan stil,
dat sil sy grif werkenne.
Mem helpt har om nei bûten ta
en docht dat earst op har manier
mei sêfte hân en wurden,
mar wol it net, dan sa:
in mep, as ’t moat in hurde.
En komt de loop der ienkear yn,
dan stoot it oer it sânich paad,
der is net mear in halte,
se binne dôf en blyn,
fier klinkt it hease balten.
Sjedêr de lytse boeresoan,
dy’t grutsk it foartou nommen hat
en drafket sa derhinne:
‘Wy komme der al oan,
sy sille it net winne!’
* Jan Stobbaerts (1839-1914)
Skilderij ‘Ut ’e stâl’
** Xavier de Cock (1818-1896)
Skilderij ‘De Meersstrjitte te Gent’