januari 28, 2024
fan ûnbekend*
fan Roger Fry**
Hoe rûn it fierder mei in faam
fan wa’t it senuwstelsel sonk
de neare djipte yn?
Begroeven waard wat har beneare,
it wie de bloei dy’t wonk.
Sy bloeide op troch ’t skreaune wurd,
liet har as feministe gean
de ljochte hichte yn,
waard troch ‘Bloomsbury’ heech wurdearre,
har firtuele lean.
Dat lean hie net it lêste wurd:
sy sonk mei ’t senuwstelsel, ek
mei stiennen, ’t wetter yn;
gjinien koe har fergean noch keare…
sy fûn harsels wer gek:
‘Ik fiel dat ’k op ’e nij it wurdt,
want stimmen wize my it paad
de ljochte djipte yn;
gjinien wol ik syn lok bedjerre,
dus is de dea myn maat.’
* Foto ‘Virginia Woolf’
** Roger Frij (1866-1934)
Portret ‘Virginia Woolf’
januari 27, 2024
fan James Ensor*
‘Sjedêr, de fuotten,’ ropt de advokaat,
‘de deade fuotten op it deade hout,
se bliede foar it folk dat lijt,
dus draai jim om en sprek no rjocht,
der is al faker oer in útspraak striden,
sko it fonnis langer net fansiden!’
‘Stop efkes,’ sprekt de heechste magistraat,
‘in hastich oardiel sprekke wy net út,
op ’t slachfjild is it nea swart-wyt,
it is foar ús ek in gefjocht,
wy slaan as rjochters acht op tal fan siden,
sprekke no noch net fan genoside!’
‘Gjin sprake fan,’ sa ropt de advokaat,
‘want jierren útstel is gjin goed beslút,
sjedêr wat foar jim eagen leit,
in wis bewiis dat derta docht,
lit net noch mannich bern de hel yn glide
foardat sprake is fan genoside.’
As rjochters swije, lit de wrâld paraat
stean foar wa’t, noch op fuotten, ropt en rout,
want swart feroaret net yn wyt
troch bloed dat fuortstreamt, it gefjocht
om rjocht giet fierder, is fan alle tiden,
sprek dan hjoed planút fan genoside.
* James Ensor (1860-1949)
Skilderij ‘De goede rjochters’