januari 21, 2018
Ut it skûtsje-argyf 2011
Skipmachtich brûsde ’t nei Langwar,
hjir mei in flagge, dêr in wimpel,
giel en swart, read, wyt en blau,
de measte eagen simpel.
De mêsten heech, de wjukken yn
it rûn en wer dy tinne doeken,
klappend op Langwarder wyn,
foar skippers goed te brûken.
Der klapten wurden nei de start,
want alle fjirtjin easken rjochten,
mar de Fryske flagge hat
it skûtsjeskeel besljochte.
De kopposysje wie foar Grou,
it skûtsje fan it skerp lavearjen
bleau oan de tradysje trou:
Langwar kin ús wurdearje.
De finish wie foar de piraat
mei giel, blau, read en tal fan stjerren,
flaggen foelen yn it skaad,
syn skot wie skerp te hearren.
januari 20, 2018
fan Lucas Cranach de Jongere*
De grip fernim ik noch,
de iene hold myn earm stiif fêst,
de oare skriftgelearde treau
my nei de timpel ta,
ik fielde oan, dit is net bêst,
mar wêrom moasten se my ha?
Ik wit no dat er Jezus hjit
dy’t my it libben rêden hat,
omdat er oan myn kant stean bleau;
sy woene fan him ha
in útspraak oer myn libbenslot,
it gie dan op ’e deastraf ta.
Troch troubrek bin ik skuldich, mar
wa smyt dan mei de earste stien,
woe Jezus witte, want wa docht
yn ’t libben neat ferkeard?
Fan al dy hearen smiet gjinien,
guon hollen waarden read.
Dêr stie ik dan, fernaam de grip
fan skamte as in minne frou
dy’t slingerjend troch ’t libben gie,
net nei de takomst sjocht;
fan hjoed ôf hâld ik fêst oan trou,
sa’t Jezus dat by my ek die.
* Lucas Cranach de Jongere (1515-1586)
Skilderij ‘Jezus en de oerhuorrige frou’