januari 30, 2018
van Lourens Alma-Tadema*
Het uitzicht is nogal beperkt:
op marmer, sier, geplooide kleren,
veel verder gaat hun blik nog niet,
omdat het oog geen kerel ziet
die met het zweet op ’t lichaam werkt.
Zij klimmen langs de treden op,
de tel kwijt van het aantal keren;
terwijl de wind hun plooien strijkt,
de zon de gladde huid bekijkt,
bereiken zij verveeld de top.
Het uitzicht is nu van omhoog
naar wat beneden zich moet weren
als eenheid roeiend op bevel;
een ogenblik is niets in tel
dan kerels met hun rug als boog.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Een gunstig uitkijkpunt’
januari 29, 2018
Se leine op itselde plak,
de Snitser bûlevaar,
de langte lykwols wie wol oars,
ek foar it each wie der ferskil,
mar beide joegen ûnderdak.
De ‘Krukel’ eage lang en breed,
rûn hurd en gjin gefaar
troch stielen romp en hege noas;
as seeslak makke hy ’t ferskil
mei ’t skipke ûnder ’t blauwe kleed.
Yn knûkels lei it blauwe kleed deroer,
foar rinners like ’t raar:
in bûlevaar joech oan wat oars
as wat se seagen troch har bril
fan kapitein oan ’t rûne roer.
Mar ûnder seil lei droech en djip
de reder fan it skip.
