februari 9, 2018
Ut it skûtsje-argyf 2012
It wie noch foar it grutte barren
dat it griene skûtsje, lyts en âld,
as spoekskip tusken grutten foer,
want waard it Lemster waarm of kâld
en soe it Snitser oan de ein ta farre?
Se starten yn in lange rige,
kop oan kont, it skode yninoar
lykas it spoekskip hawwe woe:
it griene Snitser hie gjin kar
en hat it ûngelok fan foaren krigen.
De Lemmer lykwols die it better,
krige wjukken, lei al gau foaroan,
mar woe it spoekskip dat sa ha?
It rôp it brune nei de troan,
dat Earnewâld waard hearsker oer it wetter.
It lytse âlde griene skipke
wie yn ’t wedstriidfjild net mear te sjen,
mar spoeke wol mei grien en brún,
sa ha de grienen it ferlern
en krige brún fan grien in ekstra wipke.
februari 8, 2018
fan Marc Chagall*
De nacht wie langer as de dei,
de simmer koarter as de winter,
dat de snie hold alle blommen tsjin,
behalve op ’e glêzen,
dy ûntnamen ’t útsicht op ’e wei…
in libben as beferzen.
Hy jout him del foar ’t lege doek
om ’t faaie libben te ûntteien,
taastend op ’e syk nei wat hjit sin
en roppend om har wêzen,
dat by libben wie in iepen boek,
te tsjok om út te lêzen.
Fertel it mar, ik bin it kwyt,
jawis, it ljochtsjen fan de moanne,
al is ’t noch mar in lyts begjin,
de blommen sille rize
yn mear tinten as allinnich wyt…
do kinst my fierder wize.
* Marc Chagall (1887-1985)
Skilderij ‘Hommaazje oan it ferline’