februari 22, 2018
fan Ferdinand de Braekeleer*
It fieden is in saak fan iten jaan,
de mûle iepen, dan deryn,
de tosken mealle it wol fyn,
’t is mei de leppel wol te dwaan.
Mar stiet foar fieden noch it wurdsje op,
dan komt de holle der ek by,
it hert lit syn gefoelens frij
en fiert de funksjes nei de top.
It funksjonearre yn ’t ferline oars:
de bernemûlen rûnen oer
fanwege masters letterfoer,
it kaam de jonges út ’e noas.
En masters fingers funksjonearren sa:
se loeken ’t ear hast út ’e kop,
it letterfieden hold dan op,
hy moast it fan de kneppel ha.
De kneppel hie in domino-effekt:
fan jonge, famke nei de stoel,
úteinlik miste er syn doel…
in jongesmûle rôp: ‘Ferrek!’
* Ferdinand de Braekeleer (1792-1883)
Skilderij ‘De doarpsskoalle’
februari 21, 2018
Ut it skûtsje-argyf 2013
It is in groeisum jier
mei reiden withoeheech,
’t publyk hat dat wol witten:
de polderdyk is wat te leech,
it sicht dus minder fier,
de skippers ha der net mei sitten.
Tribunes fol mei folk
tsjin ’t reid fan Ie en Pik,
in plak om neat te missen;
’t moat folle heger: ‘Hjir bin ik,
de holle yn in wolk,
gjin skipper kin ’t hjir boppe risse.’
It is in bêst begjin
yn Grou, heech oan de wyn,
‘Doarp Grou’ lit it net sitte:
it alderheechst, de gong deryn,
it skot, omheech it kin,
de hichten binne net te mjitten.
