februari 28, 2018
Al jierren sit er op it dek,
sjocht út oer ’t wetter, hjoed it iis
en hat sa út en troch in praatsje
mei de miuw wat hegerop,
se binne elkoars maatsje.
De skipper leit no noch foar dea
yn wintersliep en slim fertiisd
yn dreamen oer klimaatferoaring:
gjin begrutsjen mei foarop,
want útsicht jout bekoaring.
De tsjalk jout útsicht op ’e tiid
dat iis it foar it sizzen hie,
in iistiid fan ferskate iuwen:
yn gjin fjilden sturt of kop,
mar wol in loft fol miuwen?
Lit komme wat mar komme wol,
neat wurdt wer wat al earder wie,
feroaring soarget foar bekoaring.
februari 27, 2018
van Lourens Alma-Tadema*
Het boeket, onaangeroerd,
heeft tussen hen maar kort gesproken,
wacht nog op wat komen gaat,
zij heeft het wel geroken.
Toen zijn stok had aangeroerd
haar voet, was die teruggetrokken,
wat nu eenmaal komt en gaat,
de beide stemmen stokken.
Handen spreken elkaar toe:
‘Mijn vingers voelen zich gespannen.’
‘Steunen vergt veel, maakt mij moe.’
Paars vertelt wat hen beroert:
‘Wie liefheeft, moet ook wel eens lijden,
als geen stem zich horen laat,
kom ik wel tussen beide.’
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Een veelzeggende stilte’