maart 2, 2018
De wettertoer en -poarte
steane stiif fan strange kjeld,
dat wetter lit him net mear sjen…
as hat de duvel dermei boarte.
Lit duvels dermei boartsje,
tweintich as ’t in bytsje kin,
sa’n leger lege graden telt,
sy sille ’t wetterpeil ynkoartsje.
Wa kin de djipte peile
fan de miuwen op it iis,
’t gefoel fan rûnom op te stean,
de kjeld lûkt troch de kromme neilen.
Kom duvels, noch in hoartsje,
dan lûkt krom de dikke tean
troch ’t riden, elkenien de priis,
want wille hoecht men net te partsjen.
maart 1, 2018
fan Nicolaas Baur*
fan Georg Koch**
Gjin sniebui hâldt de stedsjers tsjin,
der is gjin hâlden oan
de skonken, dy’t fansiden slaan,
de earmen hinne wer.
De froulju ha oars net yn ’t sin
as ’t komt der hjoed op oan,
se streekje stowend oer de baan,
de rapste wurdt de stjer.
De fager hâldt de iisbaan skjin
en sjocht it spultsje oan
fan froulju, dy’t elkoar ferslaan,
hy hâldt fan allegear.
As ’t paad leit ûnder bulten snie,
de mage gnoarret lûd,
dan glide lânslju oer it iis
nei ’t doarp foar ’t deistich miel.
De âlde beppe joech de rie:
de slide glydt my hjoed
de baan oer foar in brea en tsiis,
sa winne wy ús diel.
* Nicolaas Baur (1736-1817)
Skilderij ‘Reedriderij foar froulju (Ljouwert)’
** Georg Koch (1857-1926)
Skilderij ‘Werom fan de merk’