maart 6, 2018
van Lourens Alma-Tadema*
Het marmer heeft de tijd doorstaan
zoals de god de winterkou
laat glijden over ’t naakte lijf;
als op de vijver ligt een gladde huid,
de wind voert hagelwolken aan,
verlangt hij naar een warme vrouw.
Zij zit met vrouwe Voorjaar op
het marmer, voerend een gesprek
dat naar zijn naaktheid culmineert;
de ogen glijden traag van rug naar kuit,
de vlammen laaien naar de top
tot hij hun wijst op een gebrek.
De tijd heeft haar een les geleerd
nog voordat Vrouwe Zomer kwam;
nu is zij onderweg naar ’t lijf
met zachte kleuren voor zijn gladde huid,
vol hoop dat hij zich tot haar keert
en wakkert aan de voorjaarsvlam.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘De stem van de lente’
Schilderij ‘Een zomerse offerande’
maart 5, 2018
Foar it weagjend wetter
stiet er yn de iere moarn
te drinken foar de flecht…
wat hat er ommers oan
it pakje, nep, net echt.
Ut it hege noarden
fleach er foar de fûle kjeld
út, nei it suden ta;
dêr stiet er no fersteld,
wol hjir gjin winter ha.
Hy giet troch foar mantsje
fan it fjild*, no hurde grûn,
fleach dêrom nei de stêd,
dêr’t hy it wynwek fûn
en him foarearst wol rêdt.
Nee, gjin wettermantsje,
’t giet werom nei ’t noarderfjild,
dêr makket er syn nêst,
om’t noch it motto jildt:
wês foar it kroas honkfêst.
Fjildmantsje = kramsvogel