maart 20, 2018
van Lourens Alma-Tadema*
Over zee is hij gekomen,
want tirannen stonden hem niet aan,
van Lesbos voelt hij zich verbannen…
Alcaeus dicht soms met een traan:
‘Geen tiran zal in mijn dromen
heersen over mensen, klein of groot,
op Lesbos, eiland met bemanning,
die strijdt voor de tirannen-dood.’
Nu Alcaeus is gezeten
voor de vrouwen aan de overkant,
die om een ander genre vragen,
past hij zich aan… de vrouw is klant:
‘Nee, het leven is geen vete,
luister daarom naar mijn liefdeslied,
dat op mijn eiland wil behagen
tot Amor met zijn pijlen schiet.’
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Sappho en Alcaeus’
maart 19, 2018
Hy wie in man fan ’t Fryske hynder,
dêr’t hy himsels yn seach:
de holle heech, yn ’t rinnen pronkje,
dat lei no ienkear yn syn aard,
mar nea hie hy in klep foar ’t each.
In man wie hy, tûk yn de hannel,
gie om mei man of frou,
wa wit hoe’t hy him hold as jonkje,
dat socht ferlegen nei it paad,
útrinnend op ’e pronk as pau.
Hy rûn net hurd, wie yn de wannel
de man fan styl en wurd,
dat faakris blonk oan beide kanten,
dêrfoar wie hy ek numismaat,
in dûbel libben: geast en guod.
Dêr sit er dan, djip yn de mimer
bewuolle, sa’t er wie,
net langer tinkend oan syn klanten,
mar ynkeard, want hy wist fan ’t paad
dat hy mar koart te rinnen hie.
