april 30, 2018
It wie noch tsjuster tusken mar en stêd
doe’t ik de holle yn de nekke lei
en kloften miuwen fleanen seach,
opljochtsjend by de earste lampen;
nei de moarnshap noch net sêd,
ferwachten se in ôffaldei.
It wie in frije dei, in djippe rêst
lei oer de stêd, ik kaam der stadich yn,
wylst boppe my it miuwfolk fleach;
’k hie gjin idee fan ramp of lijen,
want de iere stap foldie my bêst,
dochs wie de stedske kalmte skyn.
Yn ien klap sloech de kalmte oer yn kramp,
de nekke joech de kop noch efkes krêft
om frij te kommen fan de grûn,
mar fierder koed er him net krije;
him de nekke draaie… nee, in ramp…
’k rûn troch… in miuw swom yn de grêft.
april 29, 2018
fan ûnbekend*
fan ûnbekend**
It is de stream dy’t fierder giet
en rint oer grinzen hinne,
der is gjin kearen oan,
wol harkje nei ’t oanhâldend liet.
It liet, dat al fan fierren klinkt,
sil op syn wize winne
oan krêft, de boldertoan
dêr’t al it tsjinlûd yn ferdrinkt.
It swarte folk set krêftich yn,
in koar fan tolve stimmen:
‘Gelike rjochten foar
wa’t earder libben fan de wyn.’
De stream fan slaven is foarby,
’t komt oan op krêftich swimme
yn ’t eigen skomjend spoar,
beweging is feroarjend tij.
It is de stream dy’t fierder giet
lykas de Niagara,
der is gjin kearen oan,
sjong dêrom mei ’t oansprekkend liet.
* Foto ‘Niagara Wetterfal’
** Foto ‘Tolve leden fan de Niagara Beweging’