juni 3, 2018
fan Emile Zola*
Wat kin de pinne al net dwaan
troch flamjend foar it rjocht te skriuwen,
dat ta stof fertrape wurdt;
de skriuwer kin de oanstjit jaan
om mei ’t beskuldigjende wurd
de haters te ferdriuwen.
It wurd kaam fan Emile Zola,
de jonge dy’t yn earmoed libbe,
ûnderfûn wat ûnrjocht wie;
hy moast it fan syn pinne ha,
syn skriuwen fierde ta de die,
hy hat it net oerlibbe.
Hy skreau foar Dreyfus, offisier
beskuldige fan spionaazje,
wylst er wol betrouber wie;
Zola hold Dreyfus’ wurd foar wier,
want wêrom wie in Joad syn die
net rjochte op ’e naasje?
‘J’ accusse’ joech de ear werom
oan Dreyfus, gjin diskriminaasje,
mar sa tocht net elkenien;
hoewol’t Zola fertsjinne rom,
waard him troch ien de dea oandien,
foar Frankryk in blamaazje.
* Emile Zola (1840-1902)
Iepen brief ‘J’ accuse’
juni 2, 2018
fan Gustave Doré*
Wat moast ik oars… ik bin soldaat
en doch myn wurk op elk befel,
sa bliuwt de keizer oan de macht
en myn soldij de bêste maat.
Noch hear ik lûd de hammer slaan,
hy joech dêrby gjin inkeld lûd,
myn maat sloech dêrop amper acht
en woe in lêste klap noch jaan.
Wat moast ik oars… ik die mar mei
doe’t lotte waard om ’t boppekleed,
wy holden sa ek wol de wacht…
’t is wier, it wie hjoed net myn dei.
Noch hein ik op syn hease rop,
in sucht om wetter, hy hie toarst,
myn maat sloech op syn fraach gjin acht,
ik rikte, mar hy sûgde neat mear op.
* Gustave Doré (1833-1883)
Yllustraasje ‘De krusiging’