mei 18, 2018
fan Jacob Jordaens*
In bern wurdt grut troch heit en mem,
mar net de jonge Aktaion,
hy liet him tusken harten sjen
en learde sjitten fan Cheiron.
Gjin jager wie oan him gelyk,
hy smiet de spear en skeat nea mis,
wie eigenwiis: ‘Sjoch wat ik kin!’
Dat stiek goadinne Artemis.
Hy jage mei it iene each
op Artemis, dy’t baaide bleat,
har wylde spatten rekken him,
doe gie it op ’e kop ferkeard.
Syn lea feroaren yn in hart,
gjin hûn werkende Aktaion,
hy soe syn hûnen nea wer sjen…
in byld kriich hy doe fan Cheiron.
* Jacob Jordaens (1593-1678)
Skilderij ‘Aktaion en Artemis’
mei 17, 2018
fan William Turner*
Mei de eachopslach nei de bedelte
sjocht men Leeds, in stêd fan leed
foar wa’t lang skreppe moat
en opgong foar de riken
yn in tiid ‘fan hâld se koart’…
der binne wurkers by de fleet.
Lit de skoarstiens nei de himel stekke,
want dêr stiet de measte wyn;
de kapitale geast
rikt heger as de tuorren…
jout de Heare net it meast
oan eigners, rjocht de hichte yn?
Sjoch de sjouwer lykas Adam switten,
boetsje moat er foar it kwea
dat weaget as in stien;
syn opgong bliuwt no stykjen
by de muorre, foar him ien
tel rêst, oars hellet er it nea.
* William Turner (1775-1851)
Akwarel ‘Leeds’