mei 31, 2018
fan Marc Chagall*
Noch bloeie blommen yn de faas,
read fan in freugdefolle dei
om nea wer te ferjitten,
mar de loft fiert graute mei
en yn de fierte klinkt geraas.
Sy hat har deljûn op it kleed
en hat fan dei noch graute weet.
Doe bloeide oeral ’t libben op,
heechsimmer wie it moannen lang
sa tusken kjeld en hjitte,
mar de graute makket bang
en yn de fierte klinkt gerop.
Sy sakket yn de djipte wei
en swevend dreamt sy fan de draai.
De blommen trilje fan de kjeld,
want snijend raast de noardewyn
en draait dan nei it westen:
djipgeand slacht de krisis yn,
sy wachtet neaken op ’t geweld.
* Marc Chagall (1887-1985)
Skilderij ‘Neaken boppe Witebsk’
mei 30, 2018
fan ûnbekend*
Twa kear moast ik juster gûle,
yn it foarste plak om him
dy’t syn krús net drage koe,
dêrnei ek om Jeruzalem…
wy rekken op ’e doele.
Froulju binne gau yn triennen,
’t wie ek net om oan te sjen
hoe’t er ûnder ’t krúshout foel,
it gie te rûch, ek foar ús bern,
sa lyts as se noch binne.
Elkenien koe’t dúdlik hearre:
‘Gûle jim mar om jim bern!’
Om ússels, dat sei er ek,
dus eins om hiel Jeruzalem…
moast hiel de stêd dan stjerre?
* Ofbylding Missale Romanum
‘Gûlende froulju’