juni 4, 2018
It kin, sels middenyn de winter
brekt it rûzjen fan de see
ek troch yn Snits;
dêr stean ik as Jan Splinter
op lekke skuon, mei tichte noas
dy’t mar net rinne wol…
ynienen komt de flits.
De wjerljocht bringt my op Bonaire,
lang al ’t favorite stee
om op te gean
yn sfearen fan tegearre
djip dûke mei in tichte noas,
oars rint dy samar fol…
wêrom bliuw ik noch stean?
Jan Splinter leaut net yn it wûnder
fan in tas dy’t fleane kin
as yn in flits;
al is dy tas bysûnder,
mei ’t rûzjen fan de see hiel oars
as ien dy’t foller wol…
dus bliuw ik mar yn Snits.
juni 3, 2018
fan Emile Zola*
Wat kin de pinne al net dwaan
troch flamjend foar it rjocht te skriuwen,
dat ta stof fertrape wurdt;
de skriuwer kin de oanstjit jaan
om mei ’t beskuldigjende wurd
de haters te ferdriuwen.
It wurd kaam fan Emile Zola,
de jonge dy’t yn earmoed libbe,
ûnderfûn wat ûnrjocht wie;
hy moast it fan syn pinne ha,
syn skriuwen fierde ta de die,
hy hat it net oerlibbe.
Hy skreau foar Dreyfus, offisier
beskuldige fan spionaazje,
wylst er wol betrouber wie;
Zola hold Dreyfus’ wurd foar wier,
want wêrom wie in Joad syn die
net rjochte op ’e naasje?
‘J’ accusse’ joech de ear werom
oan Dreyfus, gjin diskriminaasje,
mar sa tocht net elkenien;
hoewol’t Zola fertsjinne rom,
waard him troch ien de dea oandien,
foar Frankryk in blamaazje.
* Emile Zola (1840-1902)
Iepen brief ‘J’ accuse’