juni 14, 2018
fan Auguste Oleffe*
De wolken hâlde ’t skynsel tsjin
en sille gau fan kleur fersjitte,
want de dei lûkt nei de jûn,
sa is no ienkear it ferrin
fan dagen mei ’t berûne swurk,
dêr’t âlde fiskers noch mei sitte.
Hy sit rjochtop en skôget fier,
noch fierder as de skiere kimen,
dêr’t it byld fan earder riist
fan fiskers moarns al ier yn ’t spier:
it heljen wie syn deistich wurk,
foar him mei ’t jeiend swurk te rimen.
Sy hat al mannich stoarm trochstien
wannear’t de weagen him besprongen,
har benearen yn de jûn;
de eagen binne faak tichtdien,
har bea gie troch it grauwe swurk…
nêst him heart sy de ingels sjongen.
* Auguste Oleffe (1867-1931)
Skilderij ‘Libbensjûn’
juni 13, 2018
fan Andrea Mantegna*
Hoewol’t de pine my ferskuort,
kin ik noch alles hearre,
hein de wurden nêst my op,
hoe is it mooglik dat myn maat noch spot
foar’t wy straks stjerre.
As ik him goed begryp, dan stjoert
hy oan op noch in wûnder
fan de middelste oan ’t krús,
as kamen spikers út ’e hân en foet
fan ús as sûnders.
‘Sis maat, joust no noch net om God?
Wy ha de straf fertsjinne,
mar de Kristus treft gjin skuld…
Hear, tink oan my yn ’t ryk, oars sil myn lot
it heil net winne.’
Wat frjemd, de pine lûkt fluch fuort
by ’t hearren fan de wurden:
‘Wis, foar dy is ’t paradys
lykas foar my.’ Ik fiel my ticht by God…
hoe sil ’t noch wurde?
* Andrea Mantegna (sirka 1431-1506)
Skilderij ‘De krusiging’