juli 24, 2018
van Koezma Sergeevitsj Petrov-Vodkin*
De nacht is door het raam gekropen,
heeft hun drieën verontrust,
van slapen is het niet gekomen,
’t zoontje was door hen nog wel gekust.
De stad was onlangs ingenomen
door de sovjets, ’t ideaal
van iedereen het zijne, hopen
op: stel aan de adel perk en paal.
Hun adeldom straalt uit het werken
voor het dagelijkse maal
om ’t lichaam overeind te houden,
’t dochtertje is als een nachtegaal.
De muren, waarop zij vertrouwden,
zijn nu kwetsbaar door de druk
van ’t leger, al van ver te merken,
Joedenitsj** schiet menig woning stuk.
De nacht is door het raam gekropen,
waart nu rond, bedreigt hun rust,
zij hebben het besluit genomen:
waken, maar hun wil is uitgeblust.
* Koezma Sergeevitsj Petrov-Vodkin (1878-1939)
Schilderij ‘Angst’
** Generaal van het leger dat Leningrad belegert (1919)
juli 23, 2018
Se sjogge my as swarte duvel,
dy’t skerp krassend oer de strjitte fljocht
en alles fan it asfalt pikt:
de ynhâld fan in plastic pûde,
’t lykfleis fan in rôt of ein,
watfoar ôffal is my sljocht,
al is it ek bedoarne suvel.
Fan ûnderop flean ik nei boppen,
rap as duvels út ’e doaze wei,
want doazen sit ek faak wat yn,
fan pûde wjukje ’k nei de fleugel,
withoefaak bin ik sa flein,
boppe-yn fyn ik myn draai
om konkurrinten te beroppen.
Wol deale, lit er him wer hearre,
troch syn rop ha wy de duvel yn
as ierdske ingels yn swart-wyt,
dy’t boppedat noch swimme kinne,
himelsk heil is ús foarsein;
boppe draaie op ’e wyn
wurdt troch de duvel slim frustrearre.
