juli 31, 2018
van Petr Petrovitsj Kontsjalovskij*
Stoere jongens in hun blote bast,
gekleed met licht en dan weer donker,
voorbestemd tot avontuur,
hun blik gericht op ’t vaderland,
wie voor gaat, houdt het wapen vast.
Waar hun ouders zijn, weet ieder al:
de hemel straalt met veel geflonker
in het nachtelijke uur;
wat overblijft, is ’t vaderland,
zij kruipen langzaam uit het dal.
Franco heeft recent zijn tol geëist:
de ouders konden niet meer verder,
lagen dodelijk geveld;
de zonen van het vaderland
zijn naar het Sovjet-rijk gereisd.
Stoere knapen zijn zij van het lot
met Stalin als de goede herder,
die zijn vele schapen telt;
zij blijven ver van ’t vaderland,
voorgoed in ’t heilsrijk, is ’t gebod.
* Petr Petrovitsj Kontsjalovskij (1876-1954)
Schilderij ‘Ochtend van Spaanse pioniers
in het zomerkamp 1939’
juli 30, 2018
Ik ha dy freed net nommen
yn de jûn fan ’t brutsen read,
hie ’t earst net yn de gaten
datst boppe ’t grûnflak wiest,
do woest my grif ûntkomme.
Ik tocht datst dy ferskûle
hiest fan skamte, wiest wat read,
as Mars, dyn oare maten,
Saturnus, Jupiter,
besochten ’t mei de mûle.
De harmony fan sfearen
wurdt dat neamd, mar do seist neat,
hoe’t ik ek tsjin dy prate,
do sweist as fiere stjer,
ik koe ’t mar min ferneare.
Mar sneon, yn folle gloarje
wiest der wer, noch justjes read;
ik koe dy nimme, sprate
yn ’t kleare ljocht de earms,
wy dielden de fiktoarje.
