augustus 8, 2018
Dolce Vita,
dêr leit it, wyt it skip en swart de mêst,
it swiete libben, sa’t it hjit,
de seilen strike foar de rêst,
mar wa giet dêryn mei?
It Snitsfolk dûnset him yn ’t swit…
it is hjoed Hurdsyldei!
Dolce Vita,
it leit net foar de hân, it swiete spul
wurdt spile wylst men noflik sit,
mar ’t skipsfolk fynt it flauwe kul,
docht oan de wedstriid mei,
it dek wurd wiet fan wetter… swit…
it is Terhernedei!
Dolce Vita?
It wie hjoed Hurdsyl- en Terhernedei,
it gie mei ’t silen dûbelop,
it draaiboek wiisde elk de wei,
fan ier oant let rûn ’t bêst,
de flaggen klapten yn de top…
de ein wie swiete rêst.
augustus 7, 2018
van Fritz von Uhde*
Zijn snor was rijk aan haren,
wat getuigde van zijn stam
met kroon, verheven boven het gewas,
geen haar van zijn penseel bleef droog,
hij was bewogen met de schare.
Drie dochters zonder moeder
werden door zijn handen groot,
zoals zijn vaderrol nu eenmaal was;
terwijl zijn geest veel verder vloog,
bleef hij bewogen als opvoeder.
De meesters van de landen
lager dan zijn eigen rijk,
voorzagen hem van wat juist kwam te pas:
impressies laag en hemelhoog,
die op zijn netvlies bleven branden.
Het vuur verlichtte kleuren,
bracht ook Christus naar het rijk
waarin zijn eigen volk voorhanden was
en hij zich met zijn geest bewoog**,
een aards en bovenaards gebeuren.
* Fritz von Uhde (1848-1911)
Schilderij ‘Zelfportret’
** Christus in de 19e eeuw