augustus 28, 2018
van Fritz von Uhde*
De bomen waren zonder blad,
maar in verwachting van het voorjaar
dat maar niet komen wou,
het pad leek zonder eind,
was modderig, op plaatsen nat,
spoordiep als in geen jaren.
Zij beiden waren onderweg
van ’t hoge noorden naar het zuiden
als man, trouw aan een vrouw
die naar het einde liep,
nog vol verwachting na de pech
dat zij geweigerd waren.
Want elke herberg was bezet
door lui die pasten op hun tellen,
want buiten kroop de kou
door huid en haren heen;
de weigering werd voor hen wet,
ondanks ’t nabije baren.
De bank die geen beschutting bood,
wel stevigheid om bij te komen,
verwachtte dus de vrouw,
maar in de verte stond een stal,
die noodde in acute nood…
een kind als in geen jaren.
* Fritz von Uhde (1848-1911)
Schilderij ‘De zware gang’
augustus 27, 2018
Oant sjen dan mar,
de dei is wer ferrûn,
dyn plicht hasto trou dien
mei ’t strieljen fan dyn antlit,
dêr’t gjin eachopslach oer koe,
it rint no tsjin de jûn.
Noch efkes mar,
dan rekkesto de kym
en is ’t mei ’t strieljen dien,
no ljochtet noch de wite
wol*, dat oer dyn antlit koe,
jim skine as op rym.
Der is gjin kar,
do lûkst dy no werom,
sa hast it altyd dien,
foar hjoed farwol, de blommen
bûge, witte no al hoe’t
it moarn wer komt… wolkom!
* it wolgers