september 26, 2018
fan Rembrandt*
In stien ha ik net smiten,
spriek ek net it oardiel út,
hoewol’t de hân my jûke,
op myn lippen lei ’t beslút:
de deastraf foar dy Jezus-fint,
syn wurden kinne wy net brûke.
Ik hear noch syn ferwiten
oan de lieders fan it folk,
hy neamde har stiifkoppen,
wie fan Jezus sa de tolk.
‘Ferrieders, moardners!’ sloech er út,
syn wurden kamen oer as skoppen.
Wa’t skopt, kin slaan ferwachtsje,
stiennen smite, slach op slach;
de mantels dy’t dêr leine,
ha ’k op passe, tige wach;
wylst seach ik nei dy Jezus-fint,
syn lêste wurden koe ’k opheine:
‘Hear, wol ferjaan har sûnde!’
’t Hie net folle raarder kind.
* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘De stienniging fan Stefanus’
september 25, 2018
van Fritz von Uhde*
De stok liet het al weten
dat hij op doorreis was
en ook de voorraad op zijn rug,
zo nodig voor de overgang,
die hij had meegemaakt,
toch kwam hij tijdelijk terug.
Zij meende het te weten:
hij ging voorgoed op reis,
de weg op naar de overkant,
vandaar de tranen op haar wang;
één nacht had zij gewaakt,
wel met een droom van hand in hand.
Nooit zou zij hem vergeten,
maar zien, het was voorbij,
haar ogen liepen over… naar
de dag van haar gewone gang…
zij werd licht aangeraakt,
vernam een stem, die gaf om haar.
* Fritz von Uhde (1848-1911)
Schilderij ‘Waarom huil je?’