oktober 17, 2018
fan Philip Galle*
Wy hawwe Saulus sakje litten
by de muorre fan Damaskus del,
om’t alle poarten sletten wiene:
de stêd as sel.
Us bruorren, lykas wy ek Joaden,
woene him de dea ynjeie, mar
hoe soe men soks gewurde litte?
It wie te bar.
Om’t Saulus yn de synagogen
fan Damaskus goede wurden hie
foar Jezus, wie dat foar de Joaden
in misse die.
Us eagen giene troch him iepen
lykas dat by Saulus ek bard wie,
hy hat ús op ’en paad meinommen
sa’t hy ek gie.
Mar nachts ha wy de man meinommen
nei de muorre, stadich derby del,
om’t wy as Joaden iepen stiene,
al slút de sel.
* Philip Galle (1537-1612)
Yllustraasje ‘Saulus ûntsnapt út Damaskus’
oktober 16, 2018
van Fritz von Uhde*
Hij mocht de trap niet nemen,
die voor wijze heren was
om hogerop te komen,
zoals het in de boeken stond,
de een sprak zacht, de ander las.
Het was niet vanzelfsprekend
dat hij zomaar bij hen kwam,
een kind moest eerder schromen
voor de stilte op hun grond,
die heilig was, oud was hun stam.
Toch speelde hij ook buiten
met de bal voor zijn sandaal,
eerst schoppen, daarna koppen,
had een keer een grote mond
en ging met maten aan de haal.
Hij kwam niet zomaar binnen,
want het luisterde heel nauw,
dus moest hij zachtjes kloppen
voor ’t gehoor dat hij daar vond,
het was toch wel een hoog gebouw.
Toch werd er goed geluisterd,
eerst naar woorden van de straat,
sandaalspel, toen zijn dromen,
die hij aan de straat verbond,
zoals het met een jongen gaat.
* Fritz von Uhde (1848-1911)
Schilderij ‘Jezus in de tempel’