januari 1, 2019
van Caspar David Friedrich*
Het schip ligt stil in de rivier
en wacht verlangend op een zucht,
nog rustend tussen nacht en dag;
de nevel hangt lang in de lucht,
het zuchten helpt geen zier.
De ene oever kleurt wit-groen,
de resten van herinnering,
het schip ging langzaam overstag
nadat het nog een zuchtje ving,
nu niet, want dat was toen.
De toekomst kennen ze nog niet,
er was wel sprake van ’t gerucht
dat men op beter hopen mag,
zoals een vogel in zijn vlucht
de overkant al ziet.
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘Morgennevel in het Elbdal’
december 31, 2018
Fan ’t âlde nei it nije
giet hjoed bûten elke wil
om, ’t is gjin fraach
wat wy moarn krije.
Yn ’t âlde hearske hjitte,
nedich wie de sinnebril,
yn ’t rinnen traach
wie ’t folop switte.
It âlde kin foarsizze
wat yn ’t nije jier op til
is… nei de top?
Net wekker lizze…
… yn skossen leit it âlde,
wat it nije bringe sil,
lit ús it op
de flakte hâlde.
