februari 26, 2019
van Nikolay Dubovskoy*
De wind had met het meer gespeeld
en bracht verkoeling aan de oever,
landinwaarts was het drukkend heet,
een bootje had zich niet verveeld,
de visser deed zich voor als snoever.
Een monster dook op uit het meer
en liet zich op een luchtstroom glijden,
terwijl de bootsman voelde beet,
zijn dobber dook een laatste keer,
hij was als visser te benijden.
Toen steeg de wind en was het stil
beneden, krachtig werd hij boven,
zo dreef hij ’t monster rollend voort,
een samenspel naar elk zijn wil,
het zou het meer van rust beroven.
Het bootje vluchtte voor ’t geweld
van boven, ’t water werd bewogen
door vlagen wind van west naar noord;
de visser had geen vis geteld,
het werd de bootsman zwart voor ogen.
* Nikolay Dubovskoy (1859-1918)
Schilderij ‘Het werd stil’
februari 25, 2019
It skûlskerm hat er rjochtop setten,
dat gjin goes him út ’e fierte sjocht,
want wat er lit of wat er docht,
de jager hat syn eigen wetten.
De guozzen stean op ’t fjild te fretten,
wylst in fjouwertal hâldt wach de wacht
oant alle magen ha de fracht,
de guozzen kenne eigen wetten.
De jager kuert mei skerpe eagen
boppe ’t skerm as wie it in komplot,
de guozzen wachtsje net op ’t skot,
mar fleane op yn fjouwer weagen.
Twa reeën, dy’t de opskuor seagen,
stekke kûgelsfluch de kop omheech;
hoewol’t de magen binne leech,
ha sy de fiere flecht foar eagen.
De jager hat syn eigen wetten,
weaget noch in skot, mar om ’e nocht.