maart 26, 2019
van Alexandr Pavlovitsj Boebnov*
Houd beide handen maar verborgen,
daarvoor heeft je rug de breedte wel,
je vingers druipen van onschuldig bloed,
jij kijkt vooruit naar overmorgen.
Je werd gekleed voor een parade,
maalt niet om Siberië, de hel,
waar jij ontneemt ontelbaren de moed,
jij kijkt vooruit naar heldendaden.
Je schouders dragen epauletten
met het zilver van een ster, het rood
loopt door, een bloedspoor langs je broek,
jij kijkt vooruit naar eigen wetten.
Je schoenen stampen met soldaten
die verblind marcheren naar de dood,
jouw witte jas is van bijzonder doek,
jij kijkt vooruit naar rode maten.
Je snor past bij je grijze haren
tussen zwarte, schoenen doen ook mee,
je handen jeuken van jouw eigen bloed,
je hartslag valt niet te bedaren.
* Alexandr Pavlovitsj Boebnov (1908-1964)
Portret van J. Stalin
maart 25, 2019
De tûken stekke wyld derhinne
op ’e skieding tusken keal en grien,
de beamsjirurch klimt nei de hichte
om de dea bylâns te rinnen.
De motor raast om ’t pleit te winnen
fan de dea dy’t delploft as in stien,
de beamsjirurch bliuwt op ’e hichte
foar it opgean fan de sinne.
De stilte falt der samar hinne,
sûnder plof, de dea is hinnegien,
it maitiidsgrien hat him ferplichte
om net kreakjend mear te stinnen.
Sjedêr it libben fan de tûken,
dy’t fereale sjonge op ’e wyn,
de fleur komt binnen troch de sinnen,
de tiid fan ’t jier is rynsk te rûken.
