juni 4, 2019
van Caspar David Friedrich*
Het dak was hoger dan de bomen,
waarvan ’t gebladerte het loflied zong
voor Wie hen had geschapen;
’t klonk ook in de kloosterkerk
door menig monnikstong.
Zij hadden het bericht vernomen
van uitval, neergang , hier geen bid en werk
meer voor de Heer zijn schapen;
’t klonk voor monniksoren scherp,
’t bleef tot de dood hun kerk.
Wanhopig kraken nu de bomen
hun rouwgezang in ’t godverlaten oord,
terwijl de geesten slapen;
niemand bidt voor aan het werk…
de dood is aan het woord.
Toch zijn ze nu teruggekomen
met in hun oren nog het bladerlied…
geen blad om op te rapen;
wind en zeis zijn beide scherp,
maar ’t deert de monnik niet.
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘De monnik is teruggekomen’
juni 3, 2019
’t Rûn fan ’e moarn tsjin achten;
by de brêge oer de âlde feart
begûn de nacht te brekken,
oer de kym kroep earst it read…
ik ha net langer wachte.
’k Rûn troch, woe fierder komme
mei myn tinzen oer in nije tocht,
dy’t mei in klap trochbrekke
koe wêr’t men net mear oan tocht:
it moat der dochs fan komme…
Hy koe der wol op rinne,
yn de midden fan de Houkesleat;
en soe it iis dêr brekke,
foar de miuw rûn ’t net ferkeard…
op wjukken koed er winne.
