juni 10, 2019
De glêzen heine it lemieren,
it ljochtsjen fan in nije dei,
dêrachter hearsket noch de sliep…
’t is snein.
Dêrfoar ferriist heech de Martini,
dy’t wachtet op de nije dei,
wannear’t de hoeder ropt syn skiep…
de ein.
Dêrtusken rêste tûzen deaden
op ’t âlde tsjerkhôf dat dêr leit,
noch altyd yn in djippe sliep…
foarsein…
… is har it rizen út ’e deaden
by ’t ljochtsjen fan de nije dei,
wannear’t de hoeder ropt syn skiep…
’t begjin.
Jûn riist noch ljochtsjend it teater
lykas ’t lemieren al foarsei,
de strielen spylje ’t heech en liep…
mei sin.
juni 9, 2019
fan ûnbekend*
It giet mei ’t hynder foar de wein
de Earste Balkanoarloch yn,
ienfâldich, sûnder sier of toai,
rydt troch de bergen it konfoai.
Fuort mei it Ottomaanske ryk,
de sultan hat it yn de wyn
en moat rap út ’e Balkan wei,
dus drafkje nêst de hynders mei.
Gjin mega-ryk mear yn de buert,
it wâdet lytse lantsjes fyn,
fuort mei Mohammeds wurd en wei,
klim op ’e wein en fjochtsje mei.
De sultan wurdt op ’t lêst ferslein,
hy rekket foar syn swakkens blyn,
de lytsen ride yn de toai
de bergen oer, in feestkonfoai.
* Foto ‘Yn konfoai’