oktober 16, 2024
fan David Wilkie*
It wie in reis fan plattelân
nei stêd, in hiele ûndernimming
foar de jongeman yn kreaze klean,
dy’t ha woe dat er krije soe
in fêste baan mei frijwat lean.
It wie foar him it ritueel
dat paste by syn ûndernimming,
’t lêzen fan de oanbefellingsbrief,
it soe sa’t hy it krekt ha woe,
hy wie fan eigen jild gjin dief.
’t Wie foar syn hûn ek gjin probleem,
hy hearde by de ûndernimming,
gjin fertrouwen yn in frjemde fint,
lykas syn baas somtiden falsk,
fan wa’t er kriich in stille hint.
It waard in reis fan stêd nei ’t gea
dêr’t hy fan ôfskie nommen hie, mar
dat him mei syn brief wer wolkom hiet,
it soe wer gean lykas it wie,
fergees song hy it âlde liet.
* David Wilkie (1785-1841)
Skilderij ‘De oanbefellingsbrief’
oktober 13, 2024
fan ûnbekend*
Kinne rjochters alle leed
weinimme fan wat yn in oarloch
bart? Dêr is net rjochtstreeks sprake fan,
de skiednis hâldt it ûnrjocht beet.
Neurenberg hat wol besocht
de nimmers fan miljoenen libbens
mei it leed te konfrontearjen, mar
ha rjochters dit yn lykwicht brocht…
… mei de straf de dieders jûn?
De deastraf kompensearret net de
deaden dy’t weiwaarden yn it fjoer
nei’t gas de wei nei binnen fûn.
Neurenberg spriek tolve kear
de deastraf út, it koe net minder
foar de deaden en foar wa’t it noch
fertelle koene… nea wie ’t klear.
Sprake bliuwt fan ûnrjocht dat
gjin rjochter mei syn sprekken lykstrykt,
net yn Neurenberg noch Kiev noch
De Haach, sa is it wrâldske lot.
* Foto ‘Ynternasjonaal Militêr Tribunaal
yn Neurenberg’